شامل دو بخش است. یکی در همایون، با اشعاری از حسین منزوی، نیما یوشیج و محمد پیشوایی و دیگری در بیات ترک، که همهی پنج قطعهی آن بر شعری از محمد پشیوایی بنا شده است. اکثر قطعات، به لطف زهیها، بافتی هموفونیک دارند. گروهنوازی کماشکال و باکیفیت است و صدادهیِ نهایی مطلوب. ارتباطی ارگانیک میان موتیفها، خصوصاً میان موتیفهای آوازی و سازی، دیده میشود، که باعث انسجام ساختاریِ قطعات شده است.
کلیّت آلبوم «ردیفی» نیست، اما فاصلهی زیادی هم از ردیف نگرفته و گاهبهگاه جملههایی از این یا آن گوشه میشنویم. همهی این جزئیات و خصوصیات زیر سایهی وَجهی از آلبوم هستند که ۲۴۴ کلمهی بعدیِ این مرور به آن اختصاص دارد: بیانگری.
هرچند که موسیقی به کلی در بیان معنا ناتوان است، اما موسیقیهایی که در پیِ بیانگری و القای معنا به مخاطب هستند ویژگیهای قابلشناسایی و متمایزی دارند. به این ترتیب، همانطور که مثلاً فرم، کلام یا بافت میتواند یک وَجه به وجوهِ اثر بیافزاید، بیانگری یا، بهتر بگوییم، توهّم بیانگری هم میتواند بُعد تازهای به آن بدهد.
آلبوم «ای شب»، بهطور واضحی، تحت تأثیر آثار حسین علیزاده و خصوصاً کارهای او در قالب گروه همآوایان است: در نوع پرداختِ کلام، انتخاب شعر، ملودیسازی، صدادهی، نگاه به تصنیف (بهعنوان قطعهای چندپاره و بلند) و، البته، بیانگری. علیزاده، چه در آثار ارکسترال و چه حتی در تکنوازیهایش، در پیِ بیانگری بوده و شاید به همین خاطر بیش از موسیقیدانان همنسل و همسیاقش به ساخت موسیقی فیلم علاقه نشان داه است.
در آلبوم«ای شب»، موسیقی بهکلی در خدمت بیان شعر است. پیداست که این موضوع میتواند حُسنِ آلبوم، چنان که در قطعات اول و پنجم هست، باشد و یا به نقطهی ضعفی بدل شود، که مثلاً در قطعهی آخر میشنویم. اما، در هر صورت، بیانگری عنصرِ وحدتبخشی است که همهی قطعات آلبوم را، چه گروهنوازی باشد و چه تکنوازی سهتار یا سازوآواز، به هم پیوند داده است. جالب آنکه خواننده هیچ علاقهای به خوانشِ شیوا و واضح شعر ندارد و برای فهمِ کلام رجوع به دفترچهی آلبوم ضروریست. این تناقض یادآور تمایزی است که در موسیقیهای وابسته به کلام وجود دارد: دستهای در خدمت ساختارِ کلامیِ شعر و دستهای در خدمت بیان محتوا به زبان موسیقی.
برای خرید و دانلود آلبوم ای شب به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.